Czeremchowa jest mocno jesienna. Nie mogę się powstrzymać, by nie pisać o jesieni. Znowu przyszła.
Dałam się namówić blogerkom kulinarnym i tak jak one zrobiłam ciasto marchewkowe (tęskniłam za zapachem ciasta z cynamonem i kardamonem, z garściami bakalii zamiast szklanki cukru, tęskniłam za ciepłymi okruszkami na talerzyku w kwiatki). Kupiłam dynię, bo ostatnio ktoś mnie zachwycił dynią z patelni z serem i teraz robię tak samo. Robię gęste warzywne gulasze i gorące zupy. Najtańsza w roku i niezawodna cukinia. Bakłażan o zniewalającym kolorze*. Chrupiąca słona ciecierzyca z patelni. Pachnące pomidorki z ogródka, mięsiste, kwaśno-słodkie, fikuśne dojrzałe kuleczki.
Nie wiem, czy kiedykolwiek to pisałam, ale jestem szaloną zwolenniczką dodawania warzyw do niemal każdego dania i generalnej przewagi warzyw na talerzu (tak naprawdę jestem łasuchem jak się patrzy, ale jak widać po cieście marchewkowym, to wszystko da się połączyć).
Mam bordowe paznokcie, ciemnozieloną sukienkę, byłam na spacerze ucieszyć się jesienią. Dobrze, że już jest. Tęskniłam za otulaniem się swetrami, za długimi butami, ciepłymi rajstopami. Już mam dość tych cienkich sukienek i koszulek, a opalanie się, odsłanianie ciała i pocenie jest przereklamowane. Opalanie mija się z celem, jest mocno kulturowe, bezsensowne ze zdrowotnego punktu widzenia.
Co innego jesień. Chłodna, a chłód jest zdrowszy niż skwar i upał. Ubranie na cebulkę, herbata z cytryną i jestem gotowa witać nową-starą (dobrą) porę roku.
*Zawsze mi żal, że bakłażan po ugotowaniu zamienia się w burą gąbkę.
