Pracuję w inspirującej szkole

Posted under Dobre rzeczy, Pisanie on marzec 20th, 2022 by

Pracuję w inspirującej szkole. Oto dowód.
Ta polonistka z filmu to ja.

screen z filmu

***

Staram się być równie inspirująca i cieszę się, że jestem w miejscu, które mi to umożliwia.
Ma to jednak swoje wady. Chwilowo moja wena kończy się, gdy tylko wymyślę lekcje, autorskie kartkówki i sprawdziany, projekty i narysuję karty pracy. Czasem pomaga mi w malowaniu obrazów. Chętnie uczestniczy w sobotnim wymyślaniu potraw i urzeczywistnianiu ich ku uciesze kubków smakowych. Niestety uporczywie nie chce współpracować przy pisaniu bloga i powieści.
Powieść… Taaaak… Skończyłam pisanie powieści, która obecnie sobie leżakuje. Dojrzewa. Nie sądzę, bym była z niej kiedykolwiek tak dumna jak z „Bielskich profesji”. Nie wiem, czy będę ją poprawiać i wysyłać do wydawnictw. Wena milczy. Nie wiem, o co może jej chodzić.

***

Wracając do inspirujących lekcji w mojej szkole. Jestem dumna z tego filmu, bo wymyśliłam tę lekcję i uczniowie w niej ochoczo uczestniczyli, dodali swoje pomysły (tylko my wiemy, jakie sobie zrobili identyfikatory, co wymyślili w gazetkach i jak ozdobili kącik mediów społecznościowych). Kreatywna gromadka. Aż miło. Dobrze się bawiliśmy. Owszem, mamy takie lekcje, chociaż mamy i takie, gdzie analizujemy teksty czy recytujemy „Inwokację” – to (fascynujące) przeżycie łączy pokolenia!

***

Na tym obecnie wyczerpuje się moja kreatywność. Może po prostu powinnam znaleźć spokojniejszą (czytaj: nudniejszą) pracę. Ale jeszcze chwila. Jeszcze poróbmy wspólnie coś ciekawego.

Kulturalne rozpoczęcie roku

Posted under Bez kategorii on styczeń 13th, 2022 by

Chciałam jakoś kulturalnie zakończyć tamten rok, ale ani się człowiek obejrzał, a tu już dwa tygodnie stycznia przeleciały jak z bicza strzelił.
Więc niech będzie rozpoczęcie.

W tamtym roku oglądałam dużo seriali, nadrobiłam filmy, które zawsze chciałam obejrzeć. Pamiętam zdanie z początku pandemii, że kultura daje ukojenie i dzięki twórczości wielu ludzi udało nam się przetrwać kwarantanny, izolacje, różne zmartwienia, kłopoty i stresy.
Po prostu włączałam serial.

Seriale

Po 25 latach obejrzałam ponownie Jezioro marzeń. Serial o normalnych nastolatkach. Podróż sentymentalna.

Największym odkryciem, ba! serialowym odkryciem roku było amerykańskie The office. Tak, brytyjski pierwowzór też obejrzałam. Amerykańskie Biuro jest doskonałe. Dobrze napisane, wyważone: balans przegięcia, żartu i wzruszeń był zachowany. Chichotałam, parskałam śmiechem i się wzruszałam. Wątek miłosny jest subtelny, uroczy i taki… zwyczajny w dobrym tego słowa znaczeniu. Główny bohater jest jednocześnie tragiczny i komiczny, głupi i mądry, czasem wkurza niemiłosiernie, ale ma się do niego słabość. Jak można napisać kogoś takiego jak Michael Scott?!
Na jednym oglądaniu się nie skończyło.

A z kolei ten serial był wstrząsający: Jak nas widzą. Prawdziwa historia. Niesprawiedliwość i uprzedzenia. Tu cały czas płakałam, oglądając.

Filmy

Trudno mi wymienić swoje ulubione filmy, a na pewno nie mam jednego ulubionego. Pisałam kiedyś o Fortepianie, ale bardzo też lubię i cenię francuski film pt. Dzień, który odmienił moje życie. Do tych filmów, które przychodzą mi na myśl jako ulubione, dołącza Frances Ha. Odnajduję  w bohaterce cząstkę siebie – z jej zmaganiem się i rozpaczliwą walką o spełnianie marzeń, a ta walka wcale niekoniecznie skończy się hollywoodzkim happy endem, bo życie takie nie jest, ale też może się skończyć pogodnie, choć inaczej. Jest tam też wątek przyjaźni, która się kończy i choć się nie chce wypuścić jej z rąk, to jednak trzeba. Bardzo mnie ten wątek boli, ale jest tak bardzo mi bliski i prawdziwy. I pewnie dlatego ten film został we mnie na długo.
I jest czarno-biały.

I mam taki kolaż na jego podstawie.

Poza tym bardzo podobał mi się feministyczny klasyk i manifestacja girl power, czyli Thelma i Louise. Za dobre filmy uważam również Bękarty wojny i Manchester by the sea.

Natomiast nie przypadły mi do gustu: Czarownice z Eastwick, Dzikość serca, Stalowe magnolie, 8 kobiet czy Annie Hall. Po prostu nie. Z wielu względów.

Książki

Urzekły mnie: Ziele na kraterze (myślałam, że to będą nudy, a styl i opowieści autora są po prostu wspaniałe!), Rzeczy, które spadają z nieba (autorką jest Selja Ahava, czyli oczywiście znowu oczarowała mnie surowa i oszczędna literatura skandynawska) i Widać było tylko szczęście (Gregore Delacourt, tu z kolei losy francuskiej rodziny, która przekazuje zranienia następnym pokoleniom, ale na zdjęciach rodzinnych widać tylko szczęście, nie?).

Wyzwanie ukończone: przeczytanie Pana Tadeusza w 9,5 godziny (weekend polonistki przed omawianiem lektury).

Wielkie rozczarowanie: Normalni ludzie.

Szok: Młyny boże. Zapiski o Kościele i Zagładzie.

Polecane reportaże: Nie zdążę Olgi Gitkiewicz oraz A co wyście myślały? Spotkania z kobietami z mazowieckich wsi Aleksandry Zbroi i Agnieszki Pajączkowskiej. Polecam też mądre i dobre książki: Czułą przewodniczkę Natalii de Barbaro i Seriale. Do następnego odcinka Katarzyny Czajki-Kominiarczuk. Bo lubię seriale i cenię Zwierza Popkulturalnego.

Do zobaczenia i przeczytania w 2022 roku :)

Galanty spis słówek z mojego domu

Posted under Lekcja polskiego, Są różne słowa on październik 17th, 2021 by

Wychowałam się na granicy województwa łódzkiego i świętokrzyskiego. Kiedy przyjechałam do Łodzi, poznałam słowo „migawka”, a kiedy przyjechałam do Bielska-Białej, musiałam je zapomnieć, bo nikt go nie rozumiał. Tak jak ja nie rozumiałam, co to znaczy „przepaść przez próg” albo co to znaczy, że coś jest „skitrane”.
Teraz nikt by nie rozumiał, gdybym powiedziała, że „dycham” albo że się zrobił „kazub”. Ale nie chcę o tych słowach zapomnieć. Przypominają mi dom. 

***

Wkasać, wkasany

Wkasać to wpuścić bluzkę albo koszulę w spodnie.
Ktoś może być wkasany albo wykasany. Wykasany wygląda niezbyt schludnie, zwłaszcza jak mu zwisa jeden róg koszuli. Wkaszże się, chłopie.

***

Majgać

Majgać to turlać się z górki za pomocą fikołków, ale takich obracanych, przez bok, nie przez głowę. W innych regionach mówią na to: kulać. Majganie jednak ma swój urok.

***

Kazub, kazubek

Kazub to nic innego jak gruby kożuch na mleku albo na zupie (na przykład na zalewajce). Są ludzie, którzy nie znoszą. Ja akurat mleczny kazubek lubię. Ostatnio usłyszałam, jak tego słowa używa pewien czterolatek i ucieszyłam się w duchu, że zna takie regionalne, unikatowe określenia.

***

Dychać

Moje babcie mówiły tak, gdy ktoś kaszlał. Mama nadal tak mówi. Wydaje mi się to wielce słuszne, bo uporczywy kaszel brzmi mniej więcej tak, jakby ktoś chciał wyzionąć ducha, wypuścić duszę (z tego też względu powstał zwyczaj zasłaniania ust podczas kichania – żeby dusza jeszcze nie uciekła. Tak, przez usta. Tak, to stary zwyczaj).
No, więc dychanie mamy za sobą.

***

Galanty

Najpiękniejsze słowo zostawiam na koniec. Galanty to taki nawet, nawet, ale już z lekką nutą aprobaty i nawet podziwu.
Galancie ci to wyszło. Galancie wyglądasz.
Galanty z niego kawaler.
No, piękne słowo. Takie nie za bardzo optymistyczne, a jednak aprobujące. Z taką lekką polską rezerwą, ale jednak komplement.

Nie jestem na żadnej misji!

Posted under Moje zdanie (złożone) on wrzesień 22nd, 2021 by

Miałam kiedyś w pracy koleżankę, która podchodziła do swoich obowiązków z widoczną niechęcią, ale zawsze podkreślała, że ten zawód to powołanie. Nie zgadzam się z tym, a co więcej, denerwuje mnie takie gadanie. Nie muszę być „powołana” i czuć „misji”, by dobrze wykonywać swoją pracę. Kto zresztą miałby mnie do tego powołać? I dlaczego są nauczyciele, którzy ewidentnie nie mają tego powołania, a nadal ten zawód wykonują? Czy też usłyszeli ten głos?

Można się w życiu wielu rzeczy nauczyć. Ja podczas praktyk wstydziłam się, że uczniowie na mnie patrzą i unikałam ich wzroku. Dobre, co? Bałam się zwrócić uwagę dziecku, które zrobiło coś złego, bo przecież będzie mu przykro. Dzisiaj jestem w zupełnie innym miejscu. Nie mam problemu skupić uwagę całej sali dzieci i młodzieży (przydaje się mocny głos), potrafię zwrócić uwagę tak, że uczniowi nie będzie przykro, ale będzie wiedział, co było nie tak, a jeszcze z tej rozmowy wyjdzie uśmiechnięty. Myślę, że ważniejsza niż to słynne „powołanie” jest po prostu gotowość do uczenia się i słuchania innych. Trochę pokory, trochę pewności siebie i jakoś się to równoważy.

Jedna z opiekunek praktyk uważała, że nic ze mnie nie będzie. Potem jednak znalazłam świetnych mentorów (tak można nazwać wszystkie osoby, które uczyły mnie, jak dobrze prowadzić lekcje, jak odnosić się do uczniów, jak utrzymać pozytywną dyscyplinę, jak stawiać granice) znalazłam też miejsce, w którym mogę naprawdę wiele z uczniami zrobić. I robimy. A przy okazji dobrze się bawimy, zarówno one, jak i ja. Nie chciałabym nudzić się na własnych lekcjach.

Lekarz, pielęgniarka i nauczyciel to zawody, w których potrzebna jest empatia i umiejętność traktowania drugiego człowieka jak… no właśnie. Jak człowieka. Ale śmiem twierdzić, że i w urzędzie przydałoby się takie podejście. W zwykłym sklepie też. Już nie chcę słuchać o żadnej misji, którą wykonuję i o żadnym powołaniu. Nie słyszałam żadnego powołania. W szkole znalazłam się przypadkowo, ale przycupnęłam tam i się zadomowiłam. Jak będę miała dość, to wstanę i pójdę gdzie indziej. To nie jest zawód na całe życie. To zawód do momentu wypalenia.

Kiedyś było mi głupio, że jestem „tylko nauczycielką”. Teraz myślę, że jestem „aż nauczycielką”. Każdego dnia jestem showmanką (Pan Belfer określił lekcje jako nieustanny stand up przy tablicy), psycholożką (dzieci przychodzą z różnymi problemami, w różnych nastrojach, trzeba umieć się z nimi dogadać), organizatorką, terapeutką, mediatorką, no i najważniejsze – specjalistką, edukatorką, korektorką, uczoną.

Odczarowałam sobie feminatyw „nauczycielka”, który kiedyś kojarzył mi się z kimś gorszym i głupszym niż „nauczyciel”. Jestem nauczycielką. To nie misja. To zawód, w którym trzeba się bardzo i ciągle starać.

Ps. O tym, czy polska szkoła dobrze uczy, możecie przeczytać tutaj, a pod tym linkiem wpis o tym, dlaczego w 2015, czyli dwie szkoły temu, lubiłam pracę z dziećmi.

„Rzeczy, które spadają z nieba”, czyli kilka słów o literaturze skandynawskiej

Posted under Szkice o kulturze on sierpień 8th, 2021 by

rzeczy które

Ta książka jest przepiękna. Pełna smutku i chłodu, jak to książki z Północy.
Jest prosta i skomplikowana zarazem, wzruszająca i zabawna, groteskowa i mądra życiowo. No bo popatrzcie na ten cytat:
"I tak zostałam sama. Ciocia śpi, tata naprawia dach w stodole, mama nie żyje, a wakacje jeszcze się nie skończyły".

***

Ta książka jest o tragedii, o przypadkach i wypadkach. Ale i o rodzinie. O nadawaniu sensu i o szukaniu sensu. O tym, czy czas leczy rany, czy jednak nie. Ale nie tylko to. Ta książka wzbudza marzenia o domu i pracowni. Zostawia mnie ze szklistymi oczyma i buzią lekko otwartą z wrażenia.
Najczęściej książki fińskie i skandynawskie tak na mnie działają. To nie są książki uklepane, dopowiedziane, oczywiste, nie sięgają po najprostsze rozwiązania. Tu nigdy nie jest zbyt oczywiście, zbyt prosto – mimo prostoty języka. Ale język i styl pisania jest kolejną zaletą. Jest prosty, owszem, ale zarazem metaforyczny, cudowny, urzekający.
Takie książki kocham najbardziej.

***

Może nie dotyczy to każdej książki z półki skand./fin.+est., ale poniższe tytuły zostawiały mnie z tym samym.

  • „Niebo i piekło”, Jón Kalman Stefánsson
  • „Córka rzeźbiarza”, Tove Jansson
  • „Miasteczko w Islandii”, Guðmundur Andri Thorsson
  • „Poleciały w kosmos”, Ida Linde
  • „Bogowie na balkonie”, Anja Snellman (wstrząsająca, ale z zupełnie innego powodu niż powyższe).

Nawet nie trzeba czytać, o czym te książki są. Może bardziej warto skupić się na tym, jakie są i z czym nas zostawiają.

Notatki z półwakacji i lipcowe polecajki

Posted under Dobre rzeczy, Moje zdanie (złożone) on lipiec 29th, 2021 by

Mam półwakacje, bo w sumie ni to urlop, chodzę do pracy, choć tej pracy jest teoretycznie trochę mniej, ale cały czas jest i chodzić trzeba, cały czas jest się w rytmie, choć tempo jest bez porównania wolniejsze. Z tyłu głowy myślenie, co też jeszcze mam do zrobienia.
Jak nie będę miała tego uporczywego „muszę” z tyłu głowy, to będzie oznaczało początek prawdziwych wakacji.

Ale półwakacje, prócz pracy, mają też element odpoczynku, zatem:

  • nadrobiam filmy, które zawsze chciałam obejrzeć. O tym jeszcze napiszę;
  • czytam powieści i biografie;
  • spotykam się z ludźmi, z którym zawsze mówiłam: to kiedyś się umówimy”. No to się właśnie umawiamy;
  • poznaję nowe knajpy;
  • jadę w mikropodróż. Niby jest to podróż sentymentalna, ale bez sentymentów. Mieszkałam w Łodzi dziewięć lat, ale Łódź beze mnie zmieniła się tak samo jak ja bez niej.

***

Kilka rzeczy chciałabym gorąco polecić:

365 stories I want to tell you before we both die, czyli krótkie historyjki Caveha Zahedi, amerykańskiego reżysera o irańskim pochodzeniu, który opowiada dowcipnie, czasem smutno, czasem aż się gęsia skórka pojawia. A tak przy okazji rozważań o porażce – Caveh czasem kończy: „No i nie zrobiłem tego filmu”. Czasem po prostu z jakichś powodów się nie udaje.

Film „Thelma i Louse”, jeśli jeszcze nie widzieliście. Jest kobieca siła, solidarność, przyjaźń, stawianie swoich granic i gniew, dużo kobiecego gniewu. Piękna sprawa.

Zabawy jedzeniem już polecałam, ale ten odcinek o tabu żywieniowym rozwalił mnie na łopatki, tak był dobry! (Zawstydzanie z powodu jedzenia, diety eliminacyjne, poczucie winy, bo się coś zjadło, Ewa, która zjadła jabłko, takie tematy…)

Profil Pieing, czyli architektki Magdaleny Milert, który nauczył mnie, jak patrzeć na miasto od strony funkcjonalnej i jak przestrzeń może, ale nie powinna wykluczać innych użytkowników. Przestrzeń miejska powinna być dla wszystkich. Dla pieszych, dla słabszych, dla tych, którzy chcą odpocząć na chwilę, posiedzieć w cieniu, zwłaszcza latem. Miasto ma ułatwiać funkcjonowanie. Powieważ dużo chdozę po Bielsku-Białej i poruszam się autobusami komunikacji miejskiej, widzę, czy to działa. Gdzie są przejścia dla pieszych, gdzie podjazdy dla wózków, gdzie są ławki, a gdzie bezsensowny szklany/plastikowy przystanek, który nie daje cienia.

Pieing na instagramie napisała, że edukacja jest podstawą. Nagle mnie to uderzyło: mieć realny wpływ na czyjeś myślenie. Przyznaję, czasem mam kompleksy, że jestem „tylko nauczycielką”. Ale jeśli ja, pracując w szkole czy pisząc (książki, wpisy), daję komuś chociaż trochę do myślenia (sama też dużo czerpię od ludzi i dużo rozmyślam) – to faktycznie, edukacja jest podstawą i fajnie jest tym się zajmować.

Więc się dzielę tym, co dało mi do myślenia w ostatnim czasie. Może się Wam spodoba, może złapiecie coś ciekawego dla siebie.

Ważne filmy: „Fortepian”

Posted under Szkice o kulturze on lipiec 25th, 2021 by

Filmy częściej mi się nie podobają niż podobają.
Mam nawet taką obawę. Jak ktoś mi mówi: „Obejrzyj ten film, będzie ci się podobał” – to zawczasu myślę, jak ja mu to powiem, że jednak mi się nie podobał.

Czasem zastanawiam się, które filmy są dla mnie ważne i które uznaję za arcydzieła. Te, przy których płakałam? Te, o których nie mogę zapomnieć? Te, które mnie zmieniły?

„Fortepian” jest jednym z ważniejszych filmów w moim życiu. Obejrzałam go ponad dekadę temu i pamiętam, że wtedy tak strasznie, rozpaczliwie płakałam nad tą historią i nad sobą – bo nie umiałam mówić. Metaforycznie. O rzeczach ważnych. Nie umiałam się otworzyć. I zobaczyłam, że będzie źle, jeśli się tego nie nauczę.

Dzisiaj obejrzałam go ponownie. Trochę się bałam, że tym razem się rozczaruję. Ale nie. Ten film jest przepiękny wizualnie, muzycznie, symbolicznie; jest zmysłowy, pokazuje, jak ważny jest dotyk. Główna bohaterka jest wrażliwa, silna i dumna jednocześnie (czujecie, jak mocne to jest połączenie?).

Dziesięć lat później widzę więcej niż aleksytymię: patriarchat, który krzywdzi również mężczyzn (facet, który musi stosować przemoc, przypomina mi „Chama” Orzeszkowej, który nie chciał, ale przecież musiał bić żonę), zderzenie kultur (Anglicy gardzący Maorysami i bojący się ich „dzikości”), przemoc seksualna usankcjonowana przez… właściwie przez cokolwiek. Bo przecież ciało kobiety to jest własność męża albo kogoś, od kogo jest w jakiś sposób zależna. No i jeszcze ta ciasna kultura, ta opresyjna moda XIX wieku, która więzi nogi w klatce i tułów w gorsecie, co z kolei jest symbolem ról społecznych, oczekiwań. Nie pozwala wziąć oddechu pełną piersią i swobodnie się poruszać.

A ten film pokazuje, że w tym całym zawikłaniu można być wolnym.

piano

Kilka słów o (nie do końca zawinionej) porażce

Posted under Moje zdanie (złożone) on lipiec 22nd, 2021 by

Ten temat chodzi za mną od miesiąca. „To jest jakaś porażka!” – czasem tak się mówi, oswajając to słowo. Niestety, nikt nie lubi ponosić porażek, tym bardziej sromotnych (wstydliwych).
W naszym świecie nie ma miejsca na porażkę. Zwłaszcza, gdy się człowiek przykładał i robił wszystko jak należy. Bo tak nam mówią: wystarczy myśleć pozytywnie. Wystarczy chcieć. Wystarczy ciężko pracować, więcej niż inni, wstawać wcześniej, wystarczy się uprzeć. I się uda.
Czasem się nie udaje.

Czasem to niczyja wina, naprawdę. Ot, brak szczęścia. Ot, okoliczności niesprzyjające.

Ludzie, którzy odnieśli sukces, nieraz wyolbrzymiają swoją rolę w tym wszystkim, a umniejszają rolę farta, sprzyjających warunków, znajomości, ktoś komuś pomógł, podszepnął, ktoś spojrzał łaskawym okiem. Ludzie średnio utalentowani błyszczą, a geniusze nikną w cieniu, nikt o nich nie słyszy, nie mogą się przebić. Ludzie pracowici zostają w tyle, a sprytni osiągają wszystko mniejszym kosztem. Żadna to sprawiedliwość.

***

Szkoda mi uczniów, którzy uczyli się w pandemii, a uzyskali na egzaminie wyniki niższe niż się spodziewali. Szkoda mi, bo może to moja wina, może to stres, może coś zawiodło po drodze, a ja jeszcze nie odkryłam, co. Od lat słyszeli, że mają ciężko pracować, a przyjdzie sukces. Ciężko pracowali. Sukces nie przyszedł. Jak to wytłumaczyć?
Szkoda mi, że mam problem z wydaniem drugiej książki. Teoretycznie powinno pójść łatwiej, bo mam za sobą debiut, ale w praktyce okazuje się, że jest trudniej i tym bardziej, mocniej trzeba walczyć, zwłaszcza jeśli się wierzy, że ta książka nie jest zła i że jednak jest warta wydania. Tymczasem dostaję jedna po drugiej, jedna po drugiej – odpowiedzi odmowne. Czasem z druzgoczącą recenzją. Czasem z życzeniami powodzenia (tak, ono by się tu przydało).
Szkoda mi znajomych, którzy chcieliby wrócić do pracy w radiu, wygrać konkurs fotograficzny, osiągnąć to, co jest ich celem, a jakoś im nie wychodzi. Nie wiadomo, czyja to wina.

***

Niezawiniona porażka. Taką przyjąć i wytłumaczyć najtrudniej.

***

Oglądałam niedawno serial, w którym mimo ciężkiej pracy i wieloletniego wysiłku, ambicji, talentu życie bohaterki nie układa się tak, jak sobie wymyśliła. Nie, nie jest lepsze. Jest ciągłym zmaganiem. Momenty satysfakcji i długie chwile frustracji, szukania, dobijania się, pukania do różnych drzwi. Więc widać, jakie to są proporcje.
Ta bohaterka jest mi bardzo bliska. Świat nam mówi, że wszyscy dookoła osiągają sukces, a ja chcę widzieć, że nie wszyscy, nie zawsze. Że każdy się zmaga. Nie widzę tego, naprawdę. Mam wrażenie, że otaczają mnie ludzie spełnieni. Jakoś tak głupio się przyznać, że coś nam w życiu nie wyszło.

Bywa, że pociesza mnie myśl: „Kulmowa też nie wygrywała konkursów literackich, a teraz jest w podręcznikach”. A bywa, że nic nie pociesza.

Jakoś i jakość, czyli o przykładaniu się do pracy

Posted under Moje zdanie (złożone) on czerwiec 27th, 2021 by

Zakończenie roku w szkolnego to w internecie zdjęcia kwiatów, podziękowania, podsumowania, artykuły na temat edukacji, także zdalnej. Podziękowania, że ktoś chciał nauczyć i że komuś się chciało. Moja pierwsza myśl: „Nie ma za co, to przecież moja praca”.

Ale przecież sumienną i rzetelną pracę należy docenić, a nie traktować ją jako coś oczywistego. Bo niestety nie jest to oczywiste.
Nie wszystkim zależy.
Nie wszyscy się przykładają do swojej pracy.
Nie wszystkim się chce.
Widać to nie tylko w szkolnictwie.

W urzędzie roznosi się wieść, do którego okienka iść, żeby załatwić sprawę i żeby nie zostać zbesztanym za brak pieczątki. Wśród firm remontowych i budowlanych ze świecą szukać kogoś, po kim nie będzie trzeba poprawiać albo szukać po wpłaceniu zaliczki, kto zrobi wszystko porządnie i w terminie. A lekarze? Znaleźć takiego z ludzkim podejściem, kto nie krzyczy na pacjentów i nie traktuje ich jak niepotrzebne przedmioty, którym trzeba zawracać sobie głowę – to też trudne. Albo tacy mechanicy. Jak się już zna dobrego mechanika, to należy się go trzymać.

Przypomina mi się świetna książka Piotra Stankiewicza „21 polskich grzechów głównych”, gdzie jednym z opisanych grzechów jest właśnie takie podejście. Lekceważące i beztroskie olewactwo pod tytułem „jakoś to będzie”.

Czy naprawdę jest tak źle? Czy te wyjątki (świetny nauczyciel, ludzki lekarz, solidny budowlaniec) są tylko samotnymi wyspami na Ocenie Dziadostwa, Partactwa i Bylejakości? Powiedzcie, że nie.

Mam wrażenie, że w Polsce bardzo przyzwyczailiśmy się do tego, że zawsze jest marnie, po łebkach i na odwal się, że jesteśmy w szoku, gdy ktoś po prostu porządnie wykonuje swoją pracę.

„Jakoś” i „jakość” – jedna literka, a jak wiele zmienia.

O wielbicielach i porannym wstawaniu, czyli byłam u fryzjera

Posted under Moje zdanie (złożone) on maj 23rd, 2021 by

Byłam u fryzjera. Mężczyzny. Po raz pierwszy. Zwykle chodziłam do fryzjerek.

Najpierw pan fryzjer zaczął mówić zdrobnieniami, bo przecież nie może powiedzieć, żebym sobie powiesiła torbę albo torebkę. To musi być „torebusia” (wierzcie mi, ja nie chodzę z torebusią). Być może ludzie pracujący w usługach myślą, że muszą zdrabniać, bo jak nie zdrobnią, to wyjdzie na to, że są nieuprzejmi.

Ale okazało się, że muszą także komplementować.

Czy naprawdę fryzjer musi flirtować z klientką? Czy musi jej mówić, że jej ładne oczy? Czy naprawdę musi obiecywać tabuny wielbicieli, którzy padną u jej stóp, jak tylko wyjdzie z salonu? Musi podbudowywać jej poczucie własnej wartości takimi tanimi tekstami?

Czy fryzjerki flirtują z klientami? Czy mój mąż kiedykolwiek usłyszał od fryzjerki, że ma ładne oczy? Oby nie. Chociaż ma.

(Ale mężczyznom w tym kraju wolno więcej.)

***

Nie potrzebuję i niekoniecznie chcę, żeby ktoś mnie podrywał. Atencja obcych mężczyzn nie jest mi do niczego potrzebna. Miałabym się cieszyć, że jakiś nieznajomy facet na ulicy uznał mnie za atrakcyjną? A może on nie byłby dla mnie atrakcyjny? A może nie mielibyśmy o czym rozmawiać? Jeśli nie ma partnerstwa intelektualnego, nie ma o czym mówić. Dosłownie.

Obserwuję na Instagramie Wojtka Sawickiego, chłopaka z dystrofią mięśniową. Porusza się na wózku, mówi przez rurkę, skończył studia, działa w internecie, ma dziewczynę… Bardzo podobał mi się jeden jego wpis na Instastory: „Wiele dziewczyn pisało, że mogłoby ze mną być. Skąd pomysł, że ja chciałbym z nimi być?”.

***

Potem pan fryzjer spytał mnie, czy układam włosy i czy używam prostownicy. Otóż nie.
– Noo, to musi się pani poprawić – obwieścił karcąco.
– Nie, nie muszę.
– O tę fryzurę trzeba dbać… Rano wstać pół godziny wcześniej, umyć, wymodelować szczotką, wyprostować, ułożyć…
– A pan wstaje pół godziny wcześniej, żeby ułożyć sobie włosy?
(Otóż nie.)

Ale kobiety zawsze muszą zrobić więcej, by swoim wyglądem zasłużyć na społeczną akceptację.

A fryzura ładna, owszem. Po to przecież tam poszłam.
(Nie po rady, jak żyć i o której wstawać.)

1 2 3 … 32
Copyright © Czeremchowa
"Keepwriting" WordPress Theme by Blog Oh! Blog